(Ontsnappen aan) het massatoerisme..

Het lijkt veel langer geleden dan drie weken geleden dat ik net mijn coschap had afgerond en ongeduldig zat te wachten op Marieke. We hebben zoveel gedaan en gezien: cultuur en natuur, sportief en relaxen, stad en platteland.
Vorige week woensdag was de eerste bestemming Bandung. Daar hebben we ons door een groep kinderen laten onderdompelen in de Javaanse cultuur. In een wijkje aan de rand van de stad ligt als een soort oase de ‘Saung Angklung Odjo’, een school voor traditionele muziek en tradities zoals wayang. ’s Ochtends gaan de kinderen naar school en ’s middags maken ze samen muziek. Op deze manier probeert de school de tradities te behouden en door te geven aan de volgende generatie, die in de groeiende, drukke stad de oude levenswijze vaker loslaten.
Iedere middag geven de kinderen een voorstelling (voor toeristen) waarin korte stukjes van verschillende elementen als dans, muziek en wayang worden gedemonstreerd. De angklung is een bamboe instrument met twee pijpjes, 1 angklung geeft 1 toon als je eraan rammelt. De gevorderden spelen op wel 30 of 40 angklungs tegelijk en ze kunnen zo hele bijzondere, aanstekelijke muziek maken. De allerkleinsten (3 jaar) huppelen er lekker tussendoor en schudden af en toe met hun instrumentje. De dans was ook indrukwekkend, 3 meisjes van ongeveer 14 jaar (denk ik) in prachtige kleding dansten zo beheerst en sierlijk. De hele voorstelling was heel bijzonder en aandoenlijk, de kinderen beleven zichtbaar zoveel plezier aan het samen spelen.
Het laatste deel van de show mochten we als publiek meedoen, iedereen kreeg een angklung en op aanwijzing van de ‘presentator’ speelden we een aantal liedjes. Tot slot mochten we dansen met de kinderen, hartstikke leuk was dat. Het was een bijzondere manier om kennis te maken met de tradities die dit land rijk is.
Hierna voerde de (hobbelige) reis ons naar Pangandaran. Dit plaatsje aan de kust is niet zo groot en werd bij een tsunami in 2006 hard getroffen. Het is bizar om te bedenken dat de vrolijke hutjes en ook huisjes en hotels aan het strand ineens niet meer bestonden, honderden mensen zijn opgekomen. Voor de plaatselijke bevolking moet het lastig zijn geweest om alles weer op te bouwen, veel mensen zijn ook vertrokken. Om de zoveel tijd zie je nu in het stadje een brede, goed onderhouden weg die van het strand naar veilig hooggelegen gebied loopt en bordjes die de vluchtroute of dichtstbijzijnde schuilplaats aangeven. Ik was er erg van onder de indruk om de impact van zulk natuurgeweld in het echt te zien. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat het jaren duurt om zoiets te boven te komen en dat deze mensen er eigenlijk helemaal alleen voorstaan.
We waren naar Pangandaran gekomen om even bij te komen aan het strand en om de ‘green canyon’ te bezoeken. Dat laatste kon helaas niet doorgaan vanwege zware regenval in de bergen, maar de gids heeft zijn best gedaan het goed te maken met een alternatieve tour. Op scooters gingen we het land in, de jongens in onze groep wilden wel rijden dus wij hebben de hele dag achterop kunnen genieten van het landschap dat voorbij kwam. De aanblik van de eerste groene rijstvelden waarop mensen met rieten hoedjes aan het werk zijn gaven me weer het vertrouwen terug dat Indonesie nog heel veel mooie plekjes voor me in petto heeft. In Jakarta begon ik bijna te geloven dat het hele land vol en druk zou zijn..
De scootertocht voerde ons langs home industries waar wayang-poppen en bruine suiker werden gemaakt. De suiker maken ze uit nectar van de kokosboom, ze hangen ’s ochtends emmertjes onder de bloem en ’s middags halen ze ze vol weer naar beneden. Twee keer per dag moeten ze dus in zo’n 20-30 palmbomen klimmen en dat is nog best lastig (ik heb het geprobeerd..)!
De tocht ging verder naar de green valley, die meer bruin was maar nog steeds mooi. We hebben een leuke, glibberige wandeling gemaakt over een modderpaadje door het bos, ik denk niet dat mijn schoenen er nog helemaal van zullen herstellen… tot slot hebben we de scooters een stijle berg opgejaagd voor een adembenemend uizicht over de branding.
Diezelfde brandingwas een dag later ons speelterrein tijdens de eerste uren op de surfplank. Het duurde even (en we zullen ook nog wel even moeten oefenen) maar een paar golven kon ik een stuk op de top blijven staan en dat voelt goed!! Het smaakt naar meer 
Na Panganderan hebben we Yogya(karta) aangedaan, daar keek ik al een tijd naar uit. Behalve dat het een uitvalsbasis is voor must see Borobudur is het gewoon een hele leuke stad. Het was heerlijk om gewoon een stukje (over een stoep!) oor de stad te kunnen wandelen, anders dan in jakarta of Bandung waar je steeds in de goot loopt of van je sokken gereden wordt. We hebben dus rondgekeken, in het paleis van de sultan en bij de Prambanan (grote Hindu tempel) bijvoorbeeld. Daarnaast hebben we fijn in ons hotel aan het zwembad gelegen, een welkome verfrissing in de drukkende hitte. Één nacht sliepen we in het nabijgelegen plaatsje Borobudur, zodat we om 6:00 uur als eerste de gelijknamige boedistische tempel konden bewonderen. Het is een enorm bouwwerk, erg imposant en prachtig gelegen midden tussen de bergen. Ik was onder de indruk van de eenvoud waar wel veel betekenis achter schuilt en van de sereniteit van de tempel in het morgenlicht.
Toen we wegliepen begonnen de bussen hun toeristen uit te laden voor de ingang, die waren we mooi voor!
Op de volgende bestemming, Mount Bromo, konden we niet om de hordes heen (letterlijk, we stonden regelmatig in de rij..). De tour gaat als volgt: je wordt vanuit een hostel in de buurt met een jeep de berg op gereden, om 4:00 uur ’s nachts. Op het uitkijkpunt kun je genieten van de zonsondergang over de Bromo, die er echt uitziet als een perfecte anzichtkaart. Het is oppassen geblazen dat je niet door een chinees met een statief het ravijn in geduwt wordt, maar het is de moeite waard! Vervolgens gaat de stoet de vallei in, tot de voet van de berg, waar een sliert (paarden met) toeristen naar de krater klimt. Ik hou er niet zo van om een van de honderden te zijn, maar het heeft ons wel op een bijzonder mooie plek gebracht. De vallei is op zich een grote krater en lijkt een soort maanlandschap van grijs zand, waarin de 3 pieken opreizen. Uit de krater komt een rookwolk en het uitzicht boven aan is prachtig.
Dat hoogtepuntje was alweer het laatste (voorlopig) op Java. Voor mijn gevoel heb ik maar een fractie gezien van wat het eiland te bieden heeft, maar deze weken was elke dag een verrassing en heb ik erg genoten.