Paradise...
Door: Marian
Blijf op de hoogte en volg Marian
15 Oktober 2012 | Indonesië, Batavia
Rond deze tijd vertrekt Marieke, met wie ik de komende weken de prachtige eilanden van Indonesië mag gaan bekijken en beleven. Ik kan niet wachten tot de reis begint!
Vorig weekend, het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, ben ik met Sietske naar de Pulau Seribu gegaan, de ‘duizend eilanden’. Eigenlijk zijn het maar ongeveer 130 eilanden, voor de kust van Jakarta. Allemaal verschillend, maar op een hoop plaatsen kun je terecht voor blauwe zee, witte stranden, snorkelen, prachtige vergezichten en vooral een heerlijk dagje ontsnappen aan de drukte van de stad. Dat is precies wat we hebben gedaan!
We moesten even op gang komen, want het was niet helemaal duidelijk wie onze tour nu precies verzorgde en waar we die konden vinden, maar toen we onze gids eenmaal hadden ontmoet werd de dag steeds beter. Snorkelen bij een mooi stuk koraal waar ik vooral de vormen van de koraal en de vissen erg leuk vond om met eigen ogen te zien. Over het door mangrove omringde eiland naar een klein stukje wit strand gewandeld, waar we ons alleen op de wereld voelden. En als klap op de vuurpijl mochten we nog even op de bananenboot . Het transport systeem op het eiland kwam ons bekend voor: iedereen fietst! Wel in een tergend langzaam tempo, maar wat dan wel weer leuk is: de fietsenstalling. Eigenlijk meer een stukje strand waar je je fiets neerzet en met een lintje aan elkaar bindt, zodat niemand ze mee kan nemen. Wie heeft er nog een hangslot nodig?!
We hebben ontzettend genoten en het was jammer om Sietske de volgende dag weer uit te zwaaien, even was ik best wel weer alleen.
De laatste weken coschap waren nog druk, interessant, indrukwekkend en gezellig. Bijvoorbeeld de laatste maandag, toen ik onverwacht een nachtje bleef logeren in Cilegon, aan de Westkust van Java. Ik verbleef bij 3 co-assistenten die voor 8 maanden in het ziekenhuis werken wat ik bezocht. Ze namen me op sleeptouw en vonden het vooral geweldig om me allerlei hoogtepunten (?) uit de Indonesische keuken te laten proberen. Zo maakte ik kennis met allerlei ‘seafood’, keloton en sirsak (vergeef me eventuele spelfouten) en werd me op het hart gedrukt ook eens de durian en ketoprak te nemen. Voor even werd ik ondergedompeld in het gewone, dagelijkse leven van de jonge dokters hier, wat erg leuk was.
Ik heb in de laatste dagen ook nog een aantal industrieën bezocht, een waar (nep-)All stars gemaakt worden bijvoorbeeld. Ongeveer 20 man zitten in een hete, donkere schuur waar de lucht verstikkend aanvoelt door de lijmgeur die er hangt. De hele dag naaien en plakken ze schoenen in elkaar. Op een dag hard werken kunnen ze 40 paar maken en krijgen daarvoor ongeveer 12 euro betaald. Even verderop zaten 4 jongens van 16 rubber figuurtjes te maken, voor maximaal 3,20 euro per dag. Ik vond het heftig om met eigen ogen te zien dat dit soort situaties echt (veelvuldig) bestaan en dat ook wij in Nederland waarschijnlijk elke dag producten gebruiken die op deze manier gemaakt zijn. Het dilemma blijft of je de spullen juist niet meer moet kopen, om deze omstandigheden niet aan te moedigen, of juist wel zodat deze mensen hun enige inkomen behouden.
Al met al heb ik mijn coschap met goed gevolg afgerond, en waren ik en mijn begeleiders erg tevreden.
Ik heb deze week af en toe opgetrokken met twee meiden uit Maastricht, die hier zes weken coschap kindergeneeskunde doen. Ook met de groep uit Rotterdam ben ik nog een keer gaan eten om te eindigen in het ‘bier en pizza-cafe’.
Mijn laatste weekend voordat Marieke arriveert had ik grote plannen, die helaas vanwege (weers-)omstandigheden niet konden doorgaan. Toch heb ik met hier in Jakarta nog goed vermaakt.
Zaterdag nog eens naar het oude ‘Batavia’ gegaan, waar het gezellig is en een aantal musea te vinden zijn. Onder andere het Wayang museum, waar we een poppenmaker en –speler tegenkwamen die ons veel vertelde (en natuurlijk uiteindelijk heeft weten over te halen iets te kopen..). Wayang is een oude traditie waarbij door middel van poppen (of acteurs) verhalen ten tonele worden gebracht. De poppen kunnen plat zijn, het wordt dan een schaduwspel, maar ook driedimensionaal. Het spel wordt in de 9 uur durende voorstellingen ondersteund door muziek van de gamelan, een verzameling van gongs en daarop lijkende instrumenten. Er zijn twee verhalen, een over liefde en een over oorlog en deze wanneer deze worden opgevoerd, wordt ook de actualiteit altijd in het spel verwerkt. Je kijkt dus nooit twee keer naar dezelfde voorstelling. Het maken van de poppen is handwerk, het is heel fijn schilder en snijwerk en de meeste poppen zijn prachtig om te zien. Ik vond het mooi om de achtergrond van deze belangrijke culturele gebeurtenis te horen.
Zondag ben ik met Heike en Suzan, uit Maastricht, voor de tweede keer naar de thousand islands geweest. Voor de helft van de prijs dit keer, en naar een ander eiland. Samen met een Indonesisch gezin hebben we een bootje gehuurd dat ons naar een piepklein eilandje vaarde wat zo uit de reisgidsjes geknipt leek. Geen mensen, prachtig strand en zee, leuke onderwater uitzichten, we konden ons geluk niet op. Je voelt je helemaal warm en blij als je daar zomaar aankomt, kunt zwemmen en je blijft om je heen kijken naar al het moois. Het was echt te gek!
Dat ik voor de tweede keer genadeloos verbrand ben, neem ik maar op de koop toe.
Inmiddels ben ik verhuisd naar een ander (supermooi) hostel en heb ik vandaag voor het eerst sinds ik hier ben gesport, een uurtje in het zwembad.
Ik begin wat nerveus te worden voor als Marieke er is, gezonde spanning over wat er komen gaat en ik kijk ontzettend uit naar de andere schoonheden van dit land die ons nog te wachten staan.
Bedankt voor al jullie berichten, ik hou jullie op de hoogte!
Vorig weekend, het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, ben ik met Sietske naar de Pulau Seribu gegaan, de ‘duizend eilanden’. Eigenlijk zijn het maar ongeveer 130 eilanden, voor de kust van Jakarta. Allemaal verschillend, maar op een hoop plaatsen kun je terecht voor blauwe zee, witte stranden, snorkelen, prachtige vergezichten en vooral een heerlijk dagje ontsnappen aan de drukte van de stad. Dat is precies wat we hebben gedaan!
We moesten even op gang komen, want het was niet helemaal duidelijk wie onze tour nu precies verzorgde en waar we die konden vinden, maar toen we onze gids eenmaal hadden ontmoet werd de dag steeds beter. Snorkelen bij een mooi stuk koraal waar ik vooral de vormen van de koraal en de vissen erg leuk vond om met eigen ogen te zien. Over het door mangrove omringde eiland naar een klein stukje wit strand gewandeld, waar we ons alleen op de wereld voelden. En als klap op de vuurpijl mochten we nog even op de bananenboot . Het transport systeem op het eiland kwam ons bekend voor: iedereen fietst! Wel in een tergend langzaam tempo, maar wat dan wel weer leuk is: de fietsenstalling. Eigenlijk meer een stukje strand waar je je fiets neerzet en met een lintje aan elkaar bindt, zodat niemand ze mee kan nemen. Wie heeft er nog een hangslot nodig?!
We hebben ontzettend genoten en het was jammer om Sietske de volgende dag weer uit te zwaaien, even was ik best wel weer alleen.
De laatste weken coschap waren nog druk, interessant, indrukwekkend en gezellig. Bijvoorbeeld de laatste maandag, toen ik onverwacht een nachtje bleef logeren in Cilegon, aan de Westkust van Java. Ik verbleef bij 3 co-assistenten die voor 8 maanden in het ziekenhuis werken wat ik bezocht. Ze namen me op sleeptouw en vonden het vooral geweldig om me allerlei hoogtepunten (?) uit de Indonesische keuken te laten proberen. Zo maakte ik kennis met allerlei ‘seafood’, keloton en sirsak (vergeef me eventuele spelfouten) en werd me op het hart gedrukt ook eens de durian en ketoprak te nemen. Voor even werd ik ondergedompeld in het gewone, dagelijkse leven van de jonge dokters hier, wat erg leuk was.
Ik heb in de laatste dagen ook nog een aantal industrieën bezocht, een waar (nep-)All stars gemaakt worden bijvoorbeeld. Ongeveer 20 man zitten in een hete, donkere schuur waar de lucht verstikkend aanvoelt door de lijmgeur die er hangt. De hele dag naaien en plakken ze schoenen in elkaar. Op een dag hard werken kunnen ze 40 paar maken en krijgen daarvoor ongeveer 12 euro betaald. Even verderop zaten 4 jongens van 16 rubber figuurtjes te maken, voor maximaal 3,20 euro per dag. Ik vond het heftig om met eigen ogen te zien dat dit soort situaties echt (veelvuldig) bestaan en dat ook wij in Nederland waarschijnlijk elke dag producten gebruiken die op deze manier gemaakt zijn. Het dilemma blijft of je de spullen juist niet meer moet kopen, om deze omstandigheden niet aan te moedigen, of juist wel zodat deze mensen hun enige inkomen behouden.
Al met al heb ik mijn coschap met goed gevolg afgerond, en waren ik en mijn begeleiders erg tevreden.
Ik heb deze week af en toe opgetrokken met twee meiden uit Maastricht, die hier zes weken coschap kindergeneeskunde doen. Ook met de groep uit Rotterdam ben ik nog een keer gaan eten om te eindigen in het ‘bier en pizza-cafe’.
Mijn laatste weekend voordat Marieke arriveert had ik grote plannen, die helaas vanwege (weers-)omstandigheden niet konden doorgaan. Toch heb ik met hier in Jakarta nog goed vermaakt.
Zaterdag nog eens naar het oude ‘Batavia’ gegaan, waar het gezellig is en een aantal musea te vinden zijn. Onder andere het Wayang museum, waar we een poppenmaker en –speler tegenkwamen die ons veel vertelde (en natuurlijk uiteindelijk heeft weten over te halen iets te kopen..). Wayang is een oude traditie waarbij door middel van poppen (of acteurs) verhalen ten tonele worden gebracht. De poppen kunnen plat zijn, het wordt dan een schaduwspel, maar ook driedimensionaal. Het spel wordt in de 9 uur durende voorstellingen ondersteund door muziek van de gamelan, een verzameling van gongs en daarop lijkende instrumenten. Er zijn twee verhalen, een over liefde en een over oorlog en deze wanneer deze worden opgevoerd, wordt ook de actualiteit altijd in het spel verwerkt. Je kijkt dus nooit twee keer naar dezelfde voorstelling. Het maken van de poppen is handwerk, het is heel fijn schilder en snijwerk en de meeste poppen zijn prachtig om te zien. Ik vond het mooi om de achtergrond van deze belangrijke culturele gebeurtenis te horen.
Zondag ben ik met Heike en Suzan, uit Maastricht, voor de tweede keer naar de thousand islands geweest. Voor de helft van de prijs dit keer, en naar een ander eiland. Samen met een Indonesisch gezin hebben we een bootje gehuurd dat ons naar een piepklein eilandje vaarde wat zo uit de reisgidsjes geknipt leek. Geen mensen, prachtig strand en zee, leuke onderwater uitzichten, we konden ons geluk niet op. Je voelt je helemaal warm en blij als je daar zomaar aankomt, kunt zwemmen en je blijft om je heen kijken naar al het moois. Het was echt te gek!
Dat ik voor de tweede keer genadeloos verbrand ben, neem ik maar op de koop toe.
Inmiddels ben ik verhuisd naar een ander (supermooi) hostel en heb ik vandaag voor het eerst sinds ik hier ben gesport, een uurtje in het zwembad.
Ik begin wat nerveus te worden voor als Marieke er is, gezonde spanning over wat er komen gaat en ik kijk ontzettend uit naar de andere schoonheden van dit land die ons nog te wachten staan.
Bedankt voor al jullie berichten, ik hou jullie op de hoogte!
-
15 Oktober 2012 - 13:02
Sien:
Hallo marian,
Ik ken je verder niet, maar dit is het eerste verhaaltje wat ik tegenkom van Azie. Ik ben ook van plan om naar Indonesië te gaan en ook naar de duizend eilanden. Welk eiland ben jij geweest als ik vragen mag.
Succes met je co-schap -
15 Oktober 2012 - 13:20
Sietske:
Mar! Wat een leuke dingen heb je weer gedaan! Goed geregeld naar de eilanden voor de helft van de prijs! Veel plezier met Marieke :D ! Xxx -
15 Oktober 2012 - 13:27
Ivo:
Vergeet de Durian! Smaakt naar rotte uien! -
16 Oktober 2012 - 11:03
Maartje:
Lieve Mar,
Klinkt alsof je toch weer veel hebt beleefd! Durian zou ik inderdaad laten liggen.. wij kregen dat op ons coschap in Thailand ook te eten maar de rotte smaak die het heeft krijg je de rest van de dag niet meer uit je mond en het stinkt ook nog eens heel erg!
XXX -
28 Oktober 2012 - 19:41
Marleen Van Kalmthout:
Jantje!
Wouw klinkt goed. Zelfs lekker aan het sporten? Haha en dat op vakantie? Geweldig! Die duizend eilanden klinken fantastisch, bounty stranden zoals het hoort of niet? Ben benieuwd hoe je trip met Marieke gaat zijn, heel erg veel plezier!
Dikke kus uit (nog steeds) Ecuador! -
28 Oktober 2012 - 19:41
Marleen Van Kalmthout:
Jantje!
Wouw klinkt goed. Zelfs lekker aan het sporten? Haha en dat op vakantie? Geweldig! Die duizend eilanden klinken fantastisch, bounty stranden zoals het hoort of niet? Ben benieuwd hoe je trip met Marieke gaat zijn, heel erg veel plezier!
Dikke kus uit (nog steeds) Ecuador! -
29 Oktober 2012 - 21:17
Annekee:
Hallo Marian,
net al je verslagen gelezen. Het is een aardig boek inmiddels. Reuze interessant en leuk om te lezen! Geweldig dat je dit doet; wat een rijke ervaring. Hier is de winter begonnen. De klok is een uur achteruit gegaan, en de eerste natte sneeuw is gevallen. Volgend weekend vieren we Theo's verjaardag. Hij wordt 65 mar gat nog lang niet met pensioen. Het wordt vast een leuk feest, ik verheug me er op. Veel plezier en goeie reis verder!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
