Sumatra Bagus

Sumatra, het grootste en laatste eiland dat we bezocht hebben.. En dus ook gelijk mijn laatste verhaal!
Over de Gili's kan ik nog vertellen dat ik de eerste twee dagen niet kon bewegen van de spierpijn, en dat we dus ook echt vrij weinig hebben gedaan. En met niet kunnen bewegen bedoel ik dat mijn benen een beetje waren vergeten hoe je normaal loopt, en dat ieder opstapje van 5 cm een uitdaging op zich was.. Gelukkig kan ik altijd om mezelf lachen. Noemenswaardig is wel dat we tijdens een snorkeltripje rond de eilanden een aantal prachtige zeeschildpadden van dichtbij hebben mogen bekijken. Wat een gave beesten, in het water een stuk sneller en sierlijker dan op het land.
De reis naar Sumatra nam alles bij elkaar bijna langer in beslag dan die van morgen, terug naar Nederland, maar het is de moeite waard gebleken. Ik vind het jammer dat we er niet meer tijd hebben kunnen doorbrengen, maar nu moet ik nog maar eens terug!
Het avontuur begon in Bukit Lawang, een dorpje aan de rand van het Gunung Leuser National Park, waar de oerang oetangs leven en al jaren wordt geprobeerd om exemplaren die door mensen als huisdier oid zijn gebruik, terug in het wild te brengen. Met succes.
Hier hebben we een gids in de arm genomen voor een jungle trekking, inclusief overnachting in het oerwoud. Overdag moesten we uren lopen, stijle modderpaadjes op en af. Dat zou niet zo erg zijn, maar het was lastig om niet te struikelen terwijl je de boomtoppen om je heen afspeurt naar een rode flits of een wiebelende tak, een glimp van de oerang oetangs. Het duurde even, maar we hebben drie van deze prachtige beesten gezien. Ze waren niet bang van mensen en we konden dus best dichtbij komen, terwijl ze in de boom hingen en rustig op een blaadje kauwden. Hoe ze zich voortbewegen door de bomen is ongelooflijk soepel, en ze zijn groot! Het was echt superleuk om ze zo in hun element te kunnen bewonderen. We hebben ook nog een hoop andere apen gezien en daarbij was de jungle echt bijzonder mooi. Vooral toen we aan de rivier kwamen, met zicht op de stijle heuvels waar de lange slanke bomen groen afsteken tegen de lucht en je de oerwoudgeluiden nog duidelijk kan horen. Prachtig! Vanwege de regen besloten de gidsen dat we in een groot houten guesthouse zouden overnachten in plaats van onder een zeiltje op de grond, waarvoor we ze dankbaar zijn.. Van 3 uur smiddags tot de volgende ochtend heeft het geregend, en wij zaten warm en droog in een geweldig huis, prachtig gelegen en met een waterval om ons haar in te wassen na de lange wandeling. Het 'hotel' is gebouwd door een man die tien jaar geleden een huwelijk en restaurant in Nederland vaarwel heeft gezegd omdat hij Indonesie miste, een stuk jungle heeft gekocht om zijn junglehuis te bouwen en zich heeft geschoold in medicinale planten. Hij is nu zo een met de natuur dat ik me hem maar moeilijk kan voorstellen in ons koude kikkerlandje. De volgende ochtend hoefden we niet terug te lopen, maar werden er 4 grote binnenbanden aan elkaar gebonden en gingen we ' raftend' de rivier af, wat hilarisch en een beetje spannend was.
De volgende stop was het schiereilandje Tuk-tuk, aan het eiland Samosir, wat gelegen is in het Toba-meer. Dit meer ligt in een reusachtige krater, van een vulkaan die bij een enorme uitbarsting schijnbaar de helft van de toenmalige wereldbevolking heeft uitgeroeid. Het eiland is toeristisch, maar zo mooi gelegen dat het rustgevend is en we hebben er al fietsend en scooterrijdend leuke dagen gehad. Dit deel van Sumatra wordt bewoond door de Bataks, stammen die het christendom aanhangen en elkaar vroeger constant bevochten om land of macht. De huizen die ze maakten, en waar veel mensen nog steeds in wonen, zijn prachtig. De daken lopen aan beide kanten in een hoge punt toe en zijn versierd met de traditionele Batak patronen. Een hele familie (soms ook wel 4 families) woont er in 1 ruimte, het vee staat onder het huis.
We ontdekten een restaurantje met een ontzettend lieve eigenaresse, die ook nog eens kookles bleek te geven. Daar hebben we natuurlijk gebruik van gemaakt. Heddy heeft ons geleerd hoe we van een vis, een paar stukken kip en heel veel verse kruiden heerlijke gerechten kunnen bereiden. Het is grappig om te zien hoe de kruiden als je ze stampt, mengt en bewerkt gaan lijken op de pakjes die je in Nederland in de supermarkt kan kopen. Net echt!
Voor de reis van Danau Toba naar Berastagi hebben we, rugzaktoeristen die we zijn, een privechauffeur in de arm genomen om ons onderweg nog wat leuke plekjes te laten zien. Een paleis van een Batak-'Koning' (oftewel stamhoofd), een waterval van 120m hoog, en tussendoor een mooie rit door de sumatraanse heuvels. Om het spannend te houden heeft hij ook nog even een kip plat gereden, zielig..
Eenmaal in Berastagi werden we overspoeld met horrorverhalen. We wilden namelijk een vulkaan beklimmen (dat hadden we in Sumatra nog niet gedaan..) maar volgens de locals raken er nogal eens toeristen zoek die zonder gids de berg op gaan. Verdwaald in de mist, na 9 dagen uitgehongerd terug gevonden of nooit meer gezien... Een gids kostte natuurlijk wel een aardige duit en daar hadden we nou net geen zin in. Samen met een stel uit Nederland zijn we lekker eigenwijs toch zelf gegaan, weliswaar via de makkelijke weg en niet door de jungle. Iedereen die daar verdwaald is of gewoon niet zo slim, of bedwelmd door de zwaveldampen want er was gewoon een weg, voor een groot deel zelfs verhard, tot aan de top bijna. Het was ook maar 2 uurtjes wandelen omhoog. Blij dus, dat we wat bespaard hadden, maar vooral met wederom een leuke tocht. Je zou denken dat de vulkanen op den duur gaan vervelen, maar ze zijn allemaal anders: de omgeving, de wandeling, de rotsen en vulkaan zelf. Deze had gesteente in allerlei kleuren, van geel tot paars tot gewoon grijs. Heel grappig. Deze Gunung Sibayak maakte voor mij het rijtje compleet, op ieder eiland een vulkaan, en voor ons een goede laatste dag voordat we rustig aan aan de terugreis moesten beginnen.
Daar zitten we nu middenin, via Medan zijn we vandaag naar Jakarta gekomen en morgenavond laat stappen we in de airbus die ons weer naar jullie toe moet brengen. Dan zit het er alweer op. Indonesie heeft ons zoveel verschillende kanten laten zien dat het veel langer dan 12 weken geleden lijkt dat ik vertrok van Schiphol.

Dingen die ik niet ga missen als ik terug ben:
Het roken (iedereen, altijd en overal), mensen die zich met me bemoeien als ik daar geen zin in heb, al die stomme muggen en iedere dag witte toast met jam voor m'n ontbijt.
Dingen die ik zeker wel ga missen:
Marieke, een nieuw prachtig uitzicht achter iedere bocht, mensen die naar je lachen gewoon omdat het kan en hun oprechte vriendelijkheid en de vrijheid om elke dag helemaal naar je zin te maken.

Ik vond het leuk om mijn verhalen met jullie te delen en hoop dat ze met plezier gelezen zijn. Er is nog veel meer te vertellen en iedereen die dat leuk vind is natuurlijk welkom om eens een keer wat foto's te bekijken, ik zal ze met liefde laten zien :)
Tot heel snel, Marian