Raften: Redden en gered worden..

Hier een verslagje van de afgelopen week. Wie weet heeft iemand de foto´s al gezien en zich afgevraagd wat dat nou allemaal te betekenen had; bij deze het verhaal:
Maandag hebben we geweid aan internet en een tassenjacht, zowel Renée als ik hadden een tas nodig. Uiteindelijk zijn we geslaagd, maar na een ochtend en middag in Quito hadden we eigenlijk nog niets gedaan, terwijl we van plan waren het midden van de aarde te bezoeken. Zoals een mooi spreekwoord al zegt: driemaal is scheepsrecht. Het was kwart over 4, volgens ons vroeg genoeg om ons nog naar Mitad del Mundo te begeven. We hadden te weinig rekening gehouden met de verkeerschaos in de Ecuadoriaanse hoofdstad, want toen we om 6 uur met de bus aankwamen was het museum net gesloten. Balen, maar: we hebben het in ieder geval geprobeerd! Dit is een beetje onze lijfspreuk geworden, want een hoop dingen die we ondernemen lopen anders of mislukken falikant (Illinizas, Cotopaxi, om maar even iets te noemen)
Dinsdagochtend was de grote dag aangebroken, de reis ging beginnen! Met mn hele hebben en houwen voor de komende 5 weken in mn nieuwe, kleine rugzak. Het eindpunt van de eerste tocht was Quilotoa. De weg ernaar toe is nogal hobbelig en de bus niet geweldig, wat ervoor zorgde dat een meisje voor ons wagenziek werd. Ik heb haar vader nog een verfrissend doekje gegeven, als behulpzaam gebaar. En wat krijgen we, stank voor dank(vrij letterlijk). Het kind had netjes in een zakje gekotst, en vervolgens gooit haar vader het bewuste zakje onder de stoel en over Renée haar schoen. Dat wij daarna nog een uur in de bus moesten zitten, met een vieze schoen en een uitzicht waar je spontaan zelf misselijk van wordt, maakte hem niet zo veel uit. We waren dan ook blij toen de busman ons kwam vertellen dat we ons reisdoel hadden bereikt.
Dit ieniemini-dorpje op 4,5 uur reizen van Quito deelt zn naam met ´Laguna Quilotoa´. Dit kratermeer is een van de weinige redenen om af te dwalen naar dit afgelegen stuk Ecuador, maar wel gelijk een goede. Het hostal waar we overnachtten werd gerund door ´indigenas´. Mensen die ook echt nog de traditionele kleding dragen, Quichua spreken, een leven leiden zoals wij ons dat niet kunnen voorstellen. Een dorp dat minstens twee uur met de bus van de echt bewoonde wereld verwijderd is, met varkens in de voortuin en de schone was die over het prikkeldraad te drogen hangt. Na aankomst wilden we wat eten, maar toen we een ´restaurant´ binnen liepen keek de eigenares ons verbaasd aan. alsof ze nog nooit zoiets had meegemaakt (waar ik me dan ook wel weer iets bij kan voorstellen). Daarna gingen Renée en ik op zoek naar de krater. Het ene moment liepen we zoekende door het gras, het volgende konden we over een randje kijken en zagen we het meer aan onze voeten liggen. Wat mij betreft een van de mooiste plekken die ik hier heb gezien! de kleuren van het water, de krater, de bergen erom heen.. heel indrukwekkend!!Net een plaatje op een anzichtkaart, bijna onwerkelijk hoe blauw en groen het water was. Hier hebben we even van genoten, met in ons achterhoofd dat we nog de hele volgende ochtend aan dit meer konden doorbrengen.

De avondmaaltijd was net zo traditioneel als de mensen, met alle gasten van het hostal aan een grote tafel kregen we soep, rijst en vlees voorgeschoteld. Vlees waarvan we ons afvroegen of ze ons niet stiekem ´cuy´ gegeven hadden, de beroemde/beruchte cavia´s. ´s Avonds in ons ijzige maar leuke kamertje in bed gekropen met een koude nacht voor de boeg. Van centrale verwarming hebben ze hier nog niet gehoord, terwijl het af en toe echt geen overbodige luxe is..
De volgende dag hadden we alle tijd om ons te laten overspoelen met de schoonheid van de laguna. Te voet omlaag, met wat rotsblokken en paarden op de weg om het ons moeilijk te maken. eenmaal beneden hebben we een bootje (kayak) gezocht en een stukje over het meer gevaren. Ook hier komen ´vulkanische bubbels´ omhoog, veel groter nog dan in Cuicocha. Vooral langs de kant heeft het af en toe iets weg van een groot, koud bubbelbad.
De terugweg zouden we ons door paarden omhoog laten dragen. Na ons avontuurtje op de Illinizas vermijden we alles wat te maken heeft met omhoog lopen. We hadden twee paarden geregeld bij ons hostal, dus toen een jongen met twee paarden aan kwam lopen en zei dat het prima was toen we hem ons briefje lieten zien, zijn wij vrolijk op de viervoeters gesprongen. Halverwege de berg bleek echter dat het zelfs in zo´n klein dorpje moeilijk is om iets goed te laten gaan, want de ´gids´ begon in eens te roepen dat we hem nog moesten betalen voor het tripje, wat we ook al bij het hostal hadden gedaan. Omdat we het wel zielig vonden om hem het hele eind voor niets omhoog te laten lopen hebben we dat uit eindelijk ook maar gedaan, maar er klopte natuurlijk niets van. Bij het hostal wilden ze ons ook niet zomaar ons geld terug geven, ze hadden immers ook een mannetje naar beneden gestuurd. De mensen waren ineens een stuk minder vriendelijk en behulpzaam en we vonden het dan ook niet heel erg dat de bus ons kwam halen. Het was een leuk dorpje, een zeker een must voor iedereen die hier in Ecuador verblijft, maar 1 nacht is wel genoeg.
4 uur en drie bussen later waren we in Baños, ook een klein plaatsje, maar toch een stuk levendiger dan Quilotoa.
Hier wonen meer dan 50 mensen, hebben ze restaurantjes, hostals, cafés, winkels, gezelligheid. Donderdagochtend hebben we een tour voor de volgende dag gezocht en wederom geinternet, toen hebben we fietsen gehuurd en zijn we afgedaald langs de ´Ruta de las Cascadas´(watervalroute). Op het eerste gezicht zagen de fietsen er prima uit, maar bij nader inzien vertrouwde ik mijne niet echt meer. Mn achterrem deed zn werk niet en ik zag mn tandwielen wiebelen in de wind.
Bij de eerste de beste waterval zijn we als goede toeristen met een ´bakje´ aan een kabel het ravijn overgestoken. Mooi om de kloof en waterval eens van een andere kant te bekijken, terwijl de adelaars je om de oren vliegen. Maar voor mij was het toch ook vooral een bron van stress, bang als ik altijd ben dat dingen instorten. We vervolgden onze weg, eerst door een tunnel en daarna over de weg en kleine weggetjes ernaast, langs watervallen en uitzichtpuntjes tot aan de grootste en mooiste waterval van het stel, de Pailon del Diablo. Daarvoor moesten we wel een stukje de berg aflopen(en ja, tot Renée haar spijt moesten we uiteindelijk ook weer omhoog), tot aan een gammele hangbrug die het mooiste uitzicht bied. Ik was allang blij dat er geen andere toeristen waren, omdat vorige keer iedereen vertikte te begrijpen dat als er een bord staat: maximaal 5 personen op de brug, dat dat betekent dat er maar 5 personen op de brug kunnen en niet 9.
Terug boven konden we onze fietsen achterop een pick-up laden en toen hoefden we alleen nog maar (1,5 uur) te wachten tot ze ons terug zouden brengen naar Baños.
Na heerlijk dinertje, waarbij Renée nog versierd werd via een briefje, hebben we de heet-waterbaden met een bezoekje vereerd. Lekker relaxt in het hete water, af en toe afkoelen in het koude, en socializen met Prins Erik aan de kant. Warm en schoongeweekt kwamen we weer naar buiten.
Baños is het plaatsje in Ecuador waar van alles te doen is, en ook wij hadden voor vrijdag een tour geboekt. We gingen raften, had ik natuurlijk al gedaan, maar ik heb er geen spijt van want de rivier was door de regen van de afgelopen weken een stuk wilder (leuker)dan de vorige keer. Met 4 mensen en een gids in de boot trotseerden we de golven. Wij zaten voorin en behalve dat we al het roeiwerk moesten doen, kregen we ook nog eens elke keer de volle laag van de golven. De gids kon maar geen keus maken tussen spaans en engels, maar veel maakte het niet uit want in beide talen was hij eigenlijk niet zo goed te verstaan. Ik was blij dat ik de veiligheidsinstructies al een keer goed gehad had.
De tocht was wel heel gaaf! Veel golven en wilde stukken. Vaak riep de gids dat we allemaal in de boot moesten gaan zitten, en dan moest je je goed vasthouden om daar ook te blijven. Bij één bijzonder sterke golf dacht ik nog: ´ik was nu echt bijna uit de boot geslinger´. Hetzelfde moment keek ik naast me en zag ik Renée en haar Ecuadoriaanse achterbuurman over het randje van de boot verdwijnen. Ook het meisje achter mij had niet in de boot weten te blijven en was ook nog haar peddel verloren. Aangezien de gids zich om haar en zn geliefde materiaal bekommerde was het aan mij om Renée en het ecuadoriaantje (Piedro) weer in de boot te hijsen. Ze hingen inmiddels wel allebei aan de boot(Renée had onze vriend gered door haar peddel aan te reiken toen hij langs kwam drijven) dus dat maakte het wel een stuk makkelijker. Ik schrok bijna van de felheid waarmee Renée me nog duidelijk maakte dat ik eerst de peddels in veiligheid moest brengen, voordat ik Piedro in de boot kon helpen. Hij was het dichtst bij(omdat hij Renée in zn overlevingsdrang een beetje aan de kant geschoven had) en dus was hij het eerst aan de beurt (´zo leer je wel je vrienden kennen, hem een beetje eerst redden´, aldus Renée achteraf). Ik had eigenlijk gedacht dat het moeilijk zou zijn om iemand in de boot te trekken, maar het lastige gedeelte begint pas op het moment dat iemand over de rand komt. De enige manier is namelijk om het zwemvest met beide handen aan te grijpen, en dan jezelf achterover te gooien zodat je de ander boven op je trekt. En daar lig je dan, met Piedro boven op je die de tijd neemt om overeind te komen, terwijl een vriendin nog aan de zijkant van het bootje bungeld. Toen we uiteindelijk met zn 5en weer veilig en wel in de boot zaten, konden we er wel erg om lachen! De rest van de weg was ook wel wild maar we zijn niemand meer verloren. Aan het eind, we hadden alleen nog een doodkalm stukje te gaan, begon de gids ineens te schreeuwen dat we allemaal de boot moesten verlaten. In de veronderstelling dat hij een grapje maakte reageerde niemand, maar toen ik om keek en zn gezicht zag, was daaraan af te lezen dat hij echt bang was. Een of andere grapjas had een stalen kabeltje boven het water gehangen, zo laag dat we makkelijk dood hadden kunnen zijn als de gids het niet gezien had. Hij heeft zich van beetje sukkelig ontpopt tot de held van de dag door ons veilig en wel langs dit obstakel te helpen. Wij zaten allemaal gebukt in de boot terwijl hij met zn peddel de kabel optilde. Als hij het niet op tijd gezien had weet ik niet wat er was gebeurd....Muchas gracias chico!
Als afsluiting van de tocht reed chauffeur ´Eddie Blik´ ons nog even naar een restaurantje en daarna weer naar huis. De rest van de dag hebben we lekker gerelaxt, never-ending-snoepjes gekocht en ons verheugd over het feit dat we nog leefden.
Het is zo grappig, ik zit hier, in Ecuador, 17 uur reizen van mn eigen, vertrouwde stadje, en toch kom ik overal bekenden tegen. Dit land is natuurlijk niet zo groot, toeristen zoeken natuurlijk altijd dezelfde plekken op, maar toch is het leuk om een restaurant binnen te komen en een meisje uit Quito te zien, of om na een lange dag in je hostal 4 meiden van school tegen te komen. Toevallig allemaal!
Die avond moesten de tassen weer ingepakt, want vandaag zijn we na een vroeg ontbijt bij Café ´Lekker brood´ weer verder zuidwaards getrokken. Gelukkig hadden we goede bussen voor de in totaal 8 uur van Baños naar Cuenca, een historische stad met veel coloniale gebouwen. Sinds mijn twee bijna berovingen ben ik nogal paranoide, ik zie overal mensen die het op mn spullen voorzien hebben. Erg rustig zat ik dan ook niet in de bus, maar een relativerende Renée doet wonderen. Ik ben blij dat ik eindelijk hier ben, dit staat al vanaf het begin op mn lijstje van dingen die ik wil zien in Ecuador. Morgen gaan we deze (hopelijk) mooie stad verkennen, en dan alweer weg van hier, op naar het echte zuiden voor de laatste stop in Ecuador! we komen eigenlijk tijd te kort voor alles wat we willen doen. Maar, wat we wel kunnen zien bevalt me wel!