“Buleh, dari mana?”

Dit betekent zoiets als “Buitenlander, waar kom je vandaan?” en zodra ik naar buiten ga hoor ik dat aan alle kanten. Soms proberen ze het in het Engels, soms lopen ze een stukje mee, ik heb in ieder geval veel belangstelling hier. Ik praat maar vrolijk terug, terwijl ik rap doorloop. Dit is een van de dingen in Indonesië waar ik nog niet aan ben gewend, naast de vochtige warmte, de viezigheid op straat en de chaos.
Ik ben hier nu iets meer dan een week en ben steeds meer mn plekje aan het vinden. Ik ‘woon’ in een pand waar ze kamers voor langere tijd verhuren. Ik werd hier erg vriendelijk ontvangen. Ik heb mijn eigen badkamertje en de keuken is gedeeld, het is een fijne plek, schoon en met goede airco!
De buurt is er niet een met veel toeristen, het schijnt een beetje de middenstand te zijn maar ik vind het toch best armoedig. In mijn straat en de buurten erom heen zijn veel kleine winkeltjes met een huisje erachter, golfplaten dak en midden in de viezigheid. Ik vraag me dan af hoe ze mij zien, met een luxe vliegtuig uit Europa gekomen om hier de boel te verkennen..
Op m’n eerste dag hier ben ik maar gelijk op pad gegaan, op zoek naar de highlights van Jakarta volgens de Lonely Planet. Dat zijn er niet veel, maar eerste stop was het Monument Nasional a.k.a. Monas, een witmarmeren obelisk gebouwd in opdracht van de eerste president, Soekarno. De reis ernaar toe en weer naar huis was eigenlijk interessanter. Ik nam de meest georganiseerde bus hier, maar toch ging die ineens de heel andere kant op, heb ik bij de tweede bus m’n halte gemist en op die manier een heel groot rondje door de stad gemaakt. Zo zie je nog eens wat..
Zondag ben ik afgereisd naar Taman Mini Indonesia Indah, een park waar ze huisjes uit alle provincies hebben nagebouwd en traditionele kleding etc. tentoonstellen. Om er te komen ben ik vanaf het busstation door een uiterst vriendelijke Indonesiër die ik voor geen meter kon verstaan in een klein busje geduwd, ik zag er denk ik wat verloren uit.. Het was een leuk park en een mooie indruk van de cultuur van dit gekke land, maar ik bleef me daar verbazen. In wat een mooi, sereen familiepark kan zijn, rijden al de locals met hun auto/motor/busje rond en staat net zo’n file als hier in Jakarta. Voor mij niet de manier om van een dagje uit te genieten, maar zo gaat dat hier schijnbaar. Lopen is er niet bij! Ook hier trok ik veel aandacht en iedereen wilde met me op de foto, best prima maar ook een beetje ongemakkelijk en op den duur vermoeiend.
De huisjes waren erg mooi om te zien en op een hoop plekken werd ook gedanst naar de tradities van het eiland/provincie. Er was ook een kleine reptielendierentuin waar ik een kijkje ben gaan nemen. (Lau, je kan beter doorgaan naar de volgende alinea ;) ) Krokodillen in schrijnend kleine verblijven, een Komodo Dragon (dat was wel gaaf om te zien) en wat me een beetje schokte waren de kleine kuikentjes die piepend in het hok van de slangen zaten te wachten tot ze verorberd zouden worden.. Het is de natuur, maar ik vond het nogal confronterend. Vooral toen een verzorger een levende kip aan de alligator voerde en op het pad drie slangen hun middagmaal aan het wurgen waren, heb ik me maar snel omgedraaid. Al met al een indrukwekkend eerste weekend!

Het coschap begon maandag en ik vond het echt spannend wat me te wachten stond. Tot nu toe pakt het goed uit! Ik loop coschap bij de afdeling ‘occupational health’, arbeidsgeneeskunde, van de ‘community medicine’ hier aan de universiteit. Het is erg interessant dat het hier nog een jong vakgebied is, groeiende, en dat er nog een hoop winst te behalen is. Er komen hier op de werkvloer nog een hoop (ongezonde) situatie voor die in Nederland allang met regels en voorzorgsmaatregelen zijn uitgebannen, of in ieder geval zo veel mogelijk. En de werknemers zullen niet snel klagen, want in een land waar de werkloosheid zo hoog is, zijn ze allang blij dat ze geld verdienen.
Er ligt een heel schema voor de komende weken, met veel bezoeken aan klinieken, bedrijven en ook een kijkje bij de arbeidsgeneeskunde in de ‘informele sector’. Die maakt hier 70% uit van alle werkende mensen, het zijn de bedrijfjes die niet zijn geregistreerd en de werknemers zijn natuurlijk moeilijk te bereiken. Ik moet hard aan de slag met opdrachten, case reports en aan het eind een presentatie over het geheel. Drukke boel dus!
Maandag had ik vooral een introductie en heb ik een afstudeerceremonie bijgewoond. Dinsdag en woensdag was ik in de Family Medicine Clinic, waar mensen uit de buurt terecht kunnen voor de eerste zorg, van dokters maar ook tandarts, oogarts en verloskundige zorg. Ze doen er zelfs staaroperaties! Zij proberen wanneer een patient met een klacht komt, zo volledig mogelijk te werk te gaan en screenen daarbij ook op een aantal andere ziekten. Bij iedereen wordt bijvoorbeeld het arbeidsverleden (en evt. klachten) uitgevraagd en wordt gezocht naar suikerziekte. Ze betrekken als het even kan ook de familie in het zorgproces, ik was wel onder de indruk van de aanpak. De faciliteiten zijn niet volgens Nederlandse standaarden, maar ze doen erg hun best om netjes te werken. Deze kliniek doet ook periodieke onderzoeken voor bedrijven en voor kleuter- en basisscholen, daar mocht in dinsdag mee naar toe. In een kleuterschooltje met ongeveer 90 kinderen van 4-6 jaar moesten ze allemaal worden gemeten en gewogen, en de gebitten gecheckt. Fantastische leuk, enthousiaste koppies. De artsen van de kliniek waren ontzettend aardig en geïnteresseerd en we hebben veel gesproken over de (zorg)systemen in NL en in Indonesië, interessant om de verschillen maar ook de overeenkomsten op te merken.
Vrijdag heb ik meegedaan met de eerstejaarsgeneko’s hier, die een les hadden over culturele opvattingen en verschillen. Erg interessant en het wees me ook op hoeveel van mijn ideeën gebaseerd zijn op de Nederlandse situatie, en dat ze hier vaak helemaal niet opgaan.
Donderdag was vanwege verkiezingen een vrije dag, en ben ik weer Jakarta in gegaan. Even de frisse zeewind ingeademd in Ancol (weer zo’n park waar gewoon iedereen z’n auto mee naartoe neemt..). daarna ben ik een kijkje gaan nemen bij de plek waar de Nederlanders Jakarta (Batavia) ooit hebben gesticht, bij de haven.
De haven zelf is nu een hopeloos lelijk industrieterrein, maar een eindje verderop is een wat toeristischer wijk en een prachtig pleintje, precies zoals ik ze graag heb: mooi gebouw, leuk terras, wat toeristen en wat verkopers die ze van alles aansmeren voor te veel geld. Ik had een Duits stel ontmoet en daarmee heb ik wat gedronken en door de hele stad gewandeld, wat heel leuk was. Even een ‘normaal’ gesprek, met iemand die mij niet exotisch vind, en met gezelschap ben je toch ook wat zekerder. We zijn bijvoorbeeld even afgeweken van de drukke straat en kwamen in een wijk terecht waar ze duidelijk nooit buitenstaanders zagen, laat staan buitenlanders.. Heel arm, het vuilnis puilde over de straten en de kinderen speelden er in vodjes naast. Voor het eerst vroegen mensen me direct om geld, trieste wereld om in te leven lijkt het. Alleen zou ik daar niet heen gelopen zijn, maar ik vond het bijzonder om te zien en ook goed, dit is wel de realiteit in veel landen. Stiekem wil je dat eigenlijk niet zien. En dit waren nog mensen met een huis en wel wat te eten.
Vrijdagmiddag (ze werken hier niet echt tot laat..) ben ik op de trein gestapt naar Bogor, een kleiner plaatsje ongeveer een uur hier vandaan. Ik heb het vast verkend, Mariek! Ik had idyllische verwachtingen, die helaas niet helemaal waarheid werden: ook in Bogor is het verkeer overvol en ook daar is het vies en arm. Even een tegenvaller want ik hoopte er een beetje bij te komen van de indrukken van de grote stad. Toch maar even een rondje gelopen, in een tentje op straat sate gegeten met onbekend soort vlees (weet iemand wat Padang is??) en een glimp opgevangen van het presidentiële paleis met wel honderd grazende herten. Het heeft zelfs even geregend, wat heel welkom was na de drukkende hitte in Jakarta. Daar is het al 3-4 maanden droog en nu zelfs voor de locals niet uit te houden.. Even, toen de wolken weg waren, had ik uitzicht op de vulkaan die dichtbij het plaatsje ligt. Het was een prachtig gezicht, en geeft me weer vertrouwen dat dit land veel moois te bieden heeft. De grote attractie van Bogor zijn de Botanische Tuinen achter het paleis. Enorm groot, al aangelegd door de Nederlanders, en dit was wel een heerlijke, rustige plek met de eerste frisse lucht in een week.. Het park is wel rommelig, ik vind het jammer dat ze hier niet wat zuiniger zijn op de mooie dingen die ze hebben. Ze kunnen waarschijnlijk niet anders.
’s Middags met de trein weer ‘naar huis’, zo voelt het wel al! De trein was komisch: lekker vol, ventilator aan het plafond bevestigd en het instappen was nogal lastig. Ik ben hier eerder boven- dan ondergemiddeld van lengte, maar de ingang was voor mij op neushoogte.. het is zowaar in één keer gelukt erin te komen!
Dit is in vogelvlucht wat ik tot nu toe heb meegemaakt en gezien, de helft ben ik vast vergeten maar is ook te veel om te vertellen. Ik geniet ontzettend van alle berichtjes die ik krijg uit Nederland en probeer ook zoveel mogelijk te antwoorden, ik mis mijn leventje en iedereen die daarbij hoort toch best wel. Het zijn een hoop indrukwekkende dagen op rij en ik denk ondanks dat ik af en toe moeite heb me aan te passen, dat het een fantastische ervaring gaat worden. Al aan het worden is eigenlijk.
Op naar de volgende week coschap, waarna Sietske al komt om me een weekje gezelschap te houden!:)
Selamat Malam!

ps. Er staan een aantal foto's op internet, als je de link nog niet hebt en je vind het leuk om te kijken, mail me dan even!